bölüm 3
son kez sarılmayı yediremezsin kendine ve o buna saygı göstererek arkasını dönüp evine girer. geride kalbini az önce o sessiz sokağın yokuşunda düşürmüş seni bırakıverir.
*
sonra kar yağmaya başladı;
sessiz bir sokağın bakımsız kaldırımında otururken..
gözlerim kapalıydı.
ellerime düşünce fark ettim...
tam kar gibi de değil,
hayal gibi.
hayal yağıyordu,
ben de hayal ettim...
yağdıkça ağırlaşıyordu.
karşı koymadım.
bir şey hissetmeyene kadar
oturmaya çalıştım orada.
artık işime yaramayacak şeyleri
geride bırakmamın tek yolu bu...
*
aylar geçer... uyku uzun süredir uğramayan eski bir dosta döner. üstünden başka insanlar da geçer aslında. yine de yokuşun sonunda kaybolan gönlünün seni sevgiden yoksun bıraktığını bilirsin.
hadi bana "buna benzer bir şey yaşamadım" de şimdi...
ama bu hikaye bu kadar hüzünlü bitmedi. çok sonradan o kalbi artık nasıl olduysa, bambaşka bir yerde, hiç tanımadığın biri bulup sana iade edebiliyor bir gün. hem de hiç beklemediğin bir anda..
hırpalanmış, bir kısmı artık yok, ama çalışıyor. ve her geçen gün güçleniyor, iyileşiyor. uyku sana onun kollarında, getirdiği armağanlardan sadece biri olarak yeniden sunuluyor.
ve bir hikaye bitiyor.
ve bir hikaye başlıyor...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder